Victoria z goździkami

Victoria z goździkami

Są zdjęcia, które przechodzą do historii dlatego, że ich autorom udało się uchwycić ważną chwilę, emocje i atmosferę. Maks właśnie  takie zdjęcie zrobił – zdjęcie, które ma szanse stać się symbolem chwili, w której uświadomiliśmy sobie, jak nigdy wcześniej, jakie wartości są dla nas najważniejsze.

Piękna i naturalna dziewczyna, trzymająca w jednej dłoni kwiatki, z drugą wyciągniętą w bardzo zdecydowanym geście Victorii, symbolizuje to wszystko, co szanujemy – prawdę, wrażliwość i determinację. To zdjęcie nie powstało przypadkiem. Ono oddaje nastrój święta 4 czerwca i charakter jego bohaterki, bo przecież znamy ją z każdego marszu, każdej manifestacji, z działalności w KOD i wiemy kim jest. Wiemy, że dla niej Wolność Równość Demokracja to nie są tylko rytmiczne słowa do skandowania i hasła na transparentach.

Victoria czyli zwycięstwo, wolność, piękno i szczerość widać wyraźnie na tym zdjęciu. Czyż nie o to właśnie nam chodzi? Czy nie dla tych wartości wyszliśmy na ulice i zjednoczyliśmy się w KOD? Bo przecież taką chcemy mieć Polskę.

Chyba więc Natalio, przejdziesz z Maksem i z całym KODem do historii.

Odpowiedź Natalii na falę komentarzy :

Szanowni Państwo! Raz jeszcze dziękuję za każde ciepłe słowo, komentarz, emotkę. Nie ukrywam, że dodało mi to skrzydeł, ale też mocno zaskoczyło i zawstydziło. Żyjemy w czasach, kiedy ludzie mało interesują się losem innym, niż swój własny. A i jego nie potrafią dostrzec w losie ogółu. Jestem dumna, że jestem wśród Was. Ludzi którym właśnie leży na sercu dobro ogółu a nie ich własne koryto. Dobro nas wszystkich. Ludzi, którzy nie potrafią żyć w świecie paranoi wykreowanej przez ostatnie miesiące. Na każdym marszu, manifestacji, czy innej drobniejszej akcji serce wali mi jak młot, z radości i wzruszenia. Kiedy ktoś pyta mnie dlaczego? Po co? Czy nie mam nic lepszego do roboty? zawsze, odpowiadam jedno – żeby spokojnie patrzeć w lustro. Bo nie mogłabym spojrzeć sobie w oczy ze świadomością, że mój kraj, mój dom i dom dzieci, które być może będę kiedyś mieć wali się w posadach. Nie potrafię patrzeć spokojnie na akty nienawiści, ksenofobii, homofobii, czy każdego innego przejawu dyskryminacji, którego wszyscy doświadczamy w ostatnim czasie. Nie potrafię przyjmować biernej postawy w obliczu rujnowania tego, co budowali moi dziadkowie i rodzice. I nie chcę żyć w lęku. W lęku przed wyrażaniem swoich poglądów, przed życiem zgodnie z moimi własnymi zasadami. Jestem Polką. Chcę być dumna z tego faktu. Chcę żyć pełną piersią, jako obywatel Europy, obywatel Świata. Więc walczmy! Pozostańmy nieugięci! Dobrzy, pełni radości, pozytywni, merytoryczni, ale nieugięci. I chociaż czasem wiem, że przygina nas do ziemi poczucie klęski, to naszym największym sukcesem zawsze pozostanie to, że stoimy ramię w ramię. Ludzie nieobojętni, kochający ten kraj mimo wszystko. Jesteśmy piękni! Piękni w swojej sile, pomimo tego, że naszą „bronią” są tylko nasze głosy, kreatywność i uśmiechy na twarzach.

 Dziękuje !